Ik moest die dag op consultatie bij de gyneacoloog, dit met een bang hartje… de dag ervoor mammo en echo  gehad , omdat ik “iets” had gevoeld … ik moest op dat moment blijven voor verder onderzoek want ze hadden iets gezien, dus onmiddellijk volgden puncties,  toen wist ik al dat het niet ok was  …ze zeggen dan nog niks…maar je voelt het dat er meer aan de hand is … de volgende dag viel het verdict…

Mijn gyneacoloog zei verschillende keren na elkaar “sorry Sonia … ik heb geen goed nieuws … we moeten zo vlug mogelijk starten met een behandeling”… het woordje kanker kon ik op dat moment niet over mijn lippen krijgen.  Een man ging mee met mij… leek achteraf mijn oncocoach te zijn, hij maakte al mijn afspraken voor de komende weken… ik weet niet meer wat er allemaal is gezegd tijdens dat gesprek met de gyneacoloog… ik had me volledig afgesloten en keek naar buiten… ik wou  zo vlug mogelijk weg om bij mijn man en kinderen te zijn… een immens verdriet komt over je heen… je wereld stort in elkaar… het moeilijkste was om het te zeggen aan onze kinderen… want hoe doe je dat ?  Je wil sowieso sterk zijn voor hen en de moed niet opgeven maar je moet zelf nog alles verwerken.

De dagen en weken die volgden werd ik geleefd… mijn leven werd letterlijk overgenomen door de medische wereld… de éne afspraak na de andere… we stonden machteloos en moesten erdoor.

Luisteren en nog eens luisteren,  steeds andere beslissingen rond de behandeling, afhankelijk van de resultaten van de onderzoeken, alles laten vallen, de dokters volgen…je zit in een sneltrein, je hebt geen tijd om na te denken. En dan gebeuren zo intense ingrepen… gevolgd door een geleidelijke aftakeling van je lichaam en geest en je zelfbeeld krijgt ook een deuk.

En dit alles in het coronatijdperk, ik moet het niet uitleggen… alles is zo afstandelijk, mijn eigen kinderen mochten me niet bezoeken in het ziekenhuis, mijn man mocht niet mee tijdens de chemobehandeling… dit maakte alles nog harder.

Maar ondertussen heel fijne mensen leren kennen in het ziekenhuis, lotgenoten die blijvend echte goede vrienden zijn geworden en ook als gezin dichter bij elkaar gegroeid.

Gelukkig werd ik goed omringd door mijn gezin, familie, vrienden, collega’s op het  werk. Daar ben ik heel gelukkig en dankbaar voor en dit maakte alles veel draaglijker.

Nu zijn we meer dan een jaar verder en  is het verder opbouwen , geleidelijk aan … steeds beter… gestart met een revalidatieprogramma  in het ziekenhuis  gecombineerd met kiné hier in Belzele … Terug je eigen lichaam leren kennen, met vallen en opstaan, soms eens botsen… maar niet opgeven, je leven terug beetje per beetje in handen nemen …en genieten van al het moois dat op je afkomt.

En zoals mijn kinesiste Ellen  zo mooi omschrijft… het is niet alleen de kinésitherapie op zich , het zijn nog zoveel andere aspecten die erbij komen kijken. Bedankt Ellen om daar oog voor te hebben en ruimte te maken voor een lach en soms eens een traan.

Mijn boodschap is laat dus zeker naar je borsten kijken , het is zo belangrijk , stel het niet uit … ik dacht … het zal mij niet overkomen … maar plots stond het beestje ook aan onze deur.

Sonia

#laatnaarjeborstenkijken

Wil je meer weten over bortskanker? Praten met lotgenoten? Financiëel onderzoek/preventie/behandeling rond borstkanker steunen?

Neem  dan eens een kijkje op de THINK PINK site Vlaanderen!

Meer info:

ellen.schatteman@believe-med.be of www.think-Pink.be