Hoi, ik ben Evy.

Eind deze maand word ik 45 jaar. Ik ben 18 jaar samen met Olivier, waarvan 15 jaar getrouwd. We hebben samen 2 kinderen, een zoon Bruce van 16 jaar en een dochter Gitta van 13 jaar.

Ik woon en werk in Waarschoot. Ik werk in een kleuterschool als kinderverzorgster bij de peuters en 1^ste kleuters.

Van endometriose had ik al gehoord via mijn mama. Zij had dit vroeger ook en is er succesvol aan geopereerd. Toch stond ik nooit stil bij mijn klachten en legde ik de link niet met endo’s.

Mijn menstruatie was altijd hevig, als jong meisje zat ik iedere maand 3 dagen thuis van school.

Sinds Augustus 2021 is bevestigd dat ik endo’s heb. Na langdurende buikpijn en koortsaanvallen hebben ze me binnenstebuiten gekeerd bij verschillende artsen en ontdekt dat ik ze heb. Ze zaten op mijn vaginakoepel en tussen blaas en darm.

Nochtans was ik jaren ervoor zo goed en had geen klachten. In Maart 2014 zijn een kleine endo en een adenomyose op mijn sectio litteken verwijderd en een paar maanden later mijn baarmoeder doordat er hevige bloedingen ontstonden. Daardoor moest ik geen anticonceptie meer nemen en waren er totaal geen klachten tussen midden 2014 en 2021 zonder enige vorm van hormonen te nemen.

Ik ben dan in UZ Leuven terecht gekomen omdat ze bij ons in de buurt hun handen van me aftrokken door de complexiteit van mijn buik (cystes, 2 x sectio, verwijderen van baarmoeder). In UZ Leuven begin je onderaan de ladder, je weet dat je endo hebt maar toch willen ze alle onderzoeken opnieuw doen. Na alle onderzoeken is er dan gestart met verschillende opeenvolgende hormonenbehandelingen (Decapeptyl, Zoladex en Dimetrum). Dat was voor mij een emotionele rollercoaster bovenop de lichamelijke klachten: hevige buikpijn dat ik bijna niet kon stappen, endo-belly, flauwvallen van de pijn en enorme vermoeidheid.

Door de grote hoeveelheden hormonen die mijn lichaam kreeg en het niet voldoende was om pijnvrij te zijn is er uiteindelijk in Maart 2023 en operatie uitgevoerd in Leuven. Ik dacht dat ik na de operatie weer helemaal de oude ging zijn maar dat was jammer genoeg niet zo en dit kwam hard aan.

Ik was altijd een Duracell konijn en bleef maar gaan tot endo in mijn leven kwam. Toen moest ik beginnen aanvaarden dat het vanaf dan anders moest. Dat was het deksel op de neus. Ik kan ons huishouden niet meer doen zoals het moet of zoals ik het wil. Ik ben moeten verminderen met werken en ook mijn of beter gezegd ons sociale leven was opeens heel wat minder. Want in het weekend moest ik in de zetel liggen om te bekomen van mijn werkweek.

Na de operatie zei de prof: er is kans op een betere levenskwaliteit, die is er maar niet zoals ik gedacht of gehoopt had.

Nu werk ik nog steeds minder om uit te rusten de dagen dat ik thuis ben. Er zijn opnieuw de gekende klachten waardoor ik in Maart terug naar Leuven ga.

In het weekend moet ik doseren, wikken en wegen met feestjes, etentjes…. We proberen maximum 1 ding te plannen want dat is voldoende om daarna tijd genoeg te hebben om te bekomen. We hebben ons leven moeten aanpassen maar endo leerde me ook iets moois.

Wie er echt belangrijk is in mijn leven, het mooie van de natuur leren kennen en waarderen, dat het niet erg is wanneer je huis niet gepoetst is omdat het even niet lukt van de pijn.

Ik ben mijn gezin en familie zo dankbaar voor het begrip en de steun. Ik ben mijn man zo dankbaar, naar ik lees en hoor is niet iedere partner zo begripvol. Het begrip op mijn werk waar het niet altijd evident is.

Ik wil via deze weg endo’s meer bespreekbaar maken en zeggen dat het niet OK is als je hevige regels hebt.

Ik vind steun in de Face Book groep endometriosen. Zo leer je lotjes kennen, kan je ervaringen delen en vragen stellen. Want je merkt dat endo nog altijd veel te weinig gekend is. Ik krijg regelmatig de vraag “Wat heb je?” en na mijn antwoord is de volgende vraag steeds “Wat is dat?”

Als endootje zoek je naar dingen die je dagelijkse leven aangenamere kunnen maken. Zo ga ik wekelijks naar de kiné waar meer dan de helft van mijn llichaam behandeld wordt, zowel uit -als inwendig. Ga ik maandelijks naar de psychologe om te leren aanvaarden te luisteren naar je lichaam, werk ik met warmtepleisters tegen de pijn en merk ik dat wandelen, ondanks de pijn, deugd doet.

Als laatste wil ik als raad vooral meegeven om je gevoel te volgen. Als je vindt dat er iets niet juist voelt, niet opgeven en verder vragen voor onderzoek.

Liefs,

Evy

Heb je na het lezen van deze getuigenis vragen of bezorgdheden rond pijnlijke, hevige maandstonden, opgezwollen buik, infertiliteit, … aarzel niet om je gynaecoloog te contacteren!

Meer info:

ellen.schatteman@believe-med.be